رساله قشیریه

“رساله قشیریه” اثری است از “ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری” که نسخه ی پیش رو از شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، توسط “ابوعلی حسن بن احمد عثمانی ” ترجمه شده و تصحیحات و استدراکات آن به وسیله ی استاد “بدیع الزمان فروزانفر” صورت گرفته است. نویسنده ی کتاب، “ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری” یکی از عرفای نامدار قرن پنجم هجری بود که در خراسان متولد شد. همچون بسیاری از علما، مفسران، عارفان و شعرای دیگری که در آن زمان در نیشابور به فراگیری علوم مشغول بودند، قشیری نیز مقدمات ادب و عرفان را ابتدا در زادگاه خود و سپس در نیشابور فرا گرفت. “رساله قشیریه” که یکی از اصلی ترین منابع در عرصه ی تصوف اسلامی و معروف ترین اثر “ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری” است، در پنجاه و چهار باب به رشته ی تحریر درآمده که در هر باب، یکی از مبانی عرفان و اصول آن را تبیین می نماید. او کتاب را با تشریح عقاید عارفان آغاز می کند و پس از شرح الفاظ، به مفاهیمی همچون توبه، مجاهده، خلوت و گوشه نشینی، تقوا و پرهیزگاری، ورع و زهد، خاموشی، خوف و رجا، حزن، گرسنگی و شهوت می پردازد. در “رساله قشیریه” همچنین به موضوعاتی نظیر خشوع و تواضع، حسادت، غیبت، قناعت، شکر و توکل و یقین، صبر و مراقبه، رضا و بندگی، استقامت و اخلاص، صدق، حیا و آزادگی نیز پرداخته شده و ذکر فتوت، فراست، جود و سخا، غیرت، ولایت، دعا، فقر، ادب، تصوف، سفر، توحید، صحبت، معرفت، محبت، شوق و سماع، کرامات اولیا و وصیت مریدان، از دیگر مواردی هستند که “ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری” در این اثر مورد بررسی قرار داده است.