هدف این کتاب نشان دادن چیستی «مبانی انسان‌شناسی علوم انسانی» است. کارکرد «مبانی انسان‌شناسی علوم انسانی» یا به تعبیر این کتاب، «انسانکنششناسی» نشان دادن زمینه‌های پیدایش علوم انسانی / اجتماعی و روش‌شناسی‌های آنها تحت تأثیر دیدگاه‌های انسان‌شناختی پارادایم‌هاست. خاستگاه آموزه‌ها، مفاهیم، روش‌ها و نظریاتی که در علوم انسانی امروز موجود است، ریشه در اندیشه‌های اندیشمندان علوم انسانی درباره هویت انسان دارد. «انسانکنششناسی» عهده‌دار ایدهای متافیزیکی یا علم‌النفسی و فلسفه ذهنیِ صرف در مورد انسان نیست. طرح مباحث انسان‌شناسی علوم انسانی در موقعیتی در میانه فلسفه و علوم انسانی قرار دارد و در مقام پرکردن خلأیی علمی است برای عبور از سرزمین فلسفه به سرزمین علوم. بازخوانی نوشته‌های اصلی فیلسوفان علوم انسانی نشان خواهد داد آنها نه به صورت ضمنی بلکه در بخش‌های مشخصی از نگاشته‌های خود سعی در انتقال این مطلب به جامعه علمی داشته‌اند. از نکات اساسی این کتاب در کنار ترسیم هویت انسان در پارادایم پوزیتیویستی، مرتبط کردن ایده انسان پوزیتیویستی با مؤلفه‌های اساسی رویکرد پوزیتیویستی به علوم انسانی / اجتماعی است.
