سنّت تاریخنگاری ایرانی در طی سال های ۶۵۶ تا۱۱۳۵ق، دارای میراث فراوان و تجربه ارزشمندی از تاریخهای محلی است که تداوم تدوین این آثار در طول این دوره کارنامه قابل قبولی از خود نشان داده و هرچه به سمت تاریخ معاصر پیش میرود، مضمونهای جدیدی را در برمیگیرد. مضمون هایی که با توجه به توسعه نظامهای اداری و رونق امور ثبتی، سجلی ، زمینه بهکارگیری عناصر جدیدی مشتمل بر، آمار و اسناد را در تدوین تاریخهای محلی فراهم میکند. تاریخ های محلی ایران از ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ق عمدتاً در دو قالب، تاریخ نامه های محلی و مزارات، تدوین شدند اما آثار محدودی هم در قالب، فرهنگ نامه ها ، تاریخ های محلی سلسله ای، وقفنامهها ، تدوین شده اند. اوج تدوین تاریخهای محلی ایران از ۶۵۶ تا ۱۱۳۵ق در سده های ۹و ۱۱ بوده و بیشتر آثار مربوط به کرانههای جنوبی دریای خزر میباشند. این پژوهش به نقد و بررسی تاریخ نگاری محلی ایران در دوره یاد شده میپردازد.