بررسی تطبیقی معناشناسی امام و مقام امامت از دیدگاه مفسران فریقین

این کتاب چهارمین اثر از سلسله پژوهش‌‌های تفسیر تطبیقی، مشتمل بر پنج فصل است. فصل اول، کلیات که دربردارنده مباحث «درنگی در آموزه امامت در دیدگاه فریقین»، «بررسی دیدگاه مفسران در وجوه معنایی امام در قرآن و تنقیح موضوع» و «سیری کوتاه در پیشینه پژوهش» می‌باشد. فصل دوم تا پنجم به ترتیب به بررسی تطبیقی «امامت و آزمون با کلمات»، «رتبه امامت»، «اصطلاح‌شناسی امام» و «لغزش ناپذیری (عصمت) و علم امام» اختصاص دارد. هر کدام از این فصل‌ها پس از طرح مباحث مقدماتی در سه گفتار به بررسی دیدگاه‌های شیعه، اهل سنت و آنگاه به ارزیابی دیدگاه آنان پرداخته و با محوریّت آیه امامت حضرت ابراهیم (بقره، ۱۲۴) به این نتیجه رسیده است که زمان آزمون‌ها برای احراز مقام امامت پس از نبوت حضرت ابراهیم و در پی آن مقام اعطایی امامت از مقام نبوت برتر خواهد بود. امامت به معنای «پیشوایی با وجوب پیروی و اطاعت مستقل» است که با نظریه «تفویض دین» همخوان می‌باشد این نظریه بر پایه تحلیل مفهومی جعل امامت و مبتنی بر ادله قرآنی و روایی شکل گرفته است. چون «عهد» (در آیه فوق) به معنای خاص امامت و نه هر نوع سفارت دینی و ظالم در برابر معصوم و نه در برابر عادل قرار دارد، امام باید معصوم و به طور منطقی از علم ویژه برخوردار باشد.