اقلیت‌های دینی در عصر صفوی

روزگار صفویه دوره رشد و شکوفایی تمدن ایرانی و دوران افزایش اقتدار ایران در منطقه و جهان بود. به گونه‌ای که برای نخستین ‌بار در تاریخ ایران پس از اسلام، یک دولت ایرانی ‌توانست ضمن پایه‌ریزی دولت−کشوری بر مبنای مرزهای کهن ایران زمین، برای مدتی طولانی و به گونه‌ای نهانی تجاوزات همه بیگانگان را دفع و کشور را از ورود و استقرار عناصر جدید قدرت از بیرون حفظ کند.
پژوهش حاضرمتمرکز به بررسی وضعیت اقلیت‌های دینی در دوره شاه عباس اول تا سقوط دولت صفوی است. مراد از اقلیت‌های دینی در این پژوهش، مسیحیان، یهودیان، زرتشتیان و هندوان است که هریک به اقتضای موقعیت و جایگاه خود در جامعه در شاخه‌های مختلف با دولت صفوی همگرایی داشتند. آنچه بررسی جایگاه اقلیت‌های دینی را در عصر صفوی جذاب‌تر می‌ کند آن است که دولت صفوی به‌عنوان یک دولت شیعی که خاستگاه و مشروعیت خود را از دین اسلام و مذهب تشیع گرفته بود، به شدت بر مسئله مذهب و ادیان به‌عنوان یک موضوع محوری تأکید داشت.