برای برداشت از قرآن، آنچه در وهله نخست حائز اهمیّت است تدبر در آیات و مفهوم یابی مستقیم و بی واسطه از مضامین آن هاست.
پژوهش گر قرآنی، ابتدا باید بکوشد تا فارغ از هرگونه اثرپذیری از نظریات مفسران عظام، بی واسطه و مستقیم، از عبارات و اشارات قرآن کریم «استفاده» کند و توشه برگیرد؛
چنان که در دو ـ سه دهه اخیر بسیار بوده اند کسانی که در پرتو روش تحقیق موضوعی و از طریق ارتباط مستقیم با متن قرآن و مفهوم یابی از آن و دست یابی به نکات برجسته و ناب از کلام الله، در ارتباط با موضوع مورد نظر، با قرآن کریم از نو أنس گرفته و تجدید عهد کرده اند.
اثر حاضر، چنین هدفی را دنبال می کند
